(Lat. met twee hoofden, tweevoudig). In de antieke metriek benaming van een lettergreep die in een bepaald versschema zowel lang als kort kan zijn. Wordt gewoonlijk aangeduid met j. Zo wordt op het einde van een vers een korte lettergreep conventioneel aanvaard als equivalent van een lange, omdat het kleine verschil in kwantiteit lijkt te worden opgevuld door wat volgt. Bij het reciteren blijft het verschil nochtans hoorbaar.
Anciens et Modernes (Querelle des Anciens et des Modernes). Discussie tussen twee literaire groepen in Frankrijk op het einde van de zeventiende eeuw over de respectieve waarde van het Latijn en het Frans voor literaire doeleinden. De ‘modernen’ reageerden tegen wat zij een overdreven verering voor al wat oud was noemden. Het neoclassicisme dat in de achttiende eeuw in Frankrijk sterker was dan elders in Europa, kan mede een gevolg genoemd worden van deze polemiek. In Engeland leidde een gelijkaardige discussie tot Swifts bekende satire The Battle of the Books (1704). In ruimere zin wordt de uitdrukking ‘anciens et modernes’ ook gebruikt om elke vorm van generatieconflict in de literatuur aan te duiden, waarbij jongeren onvrede tonen met de traditionele gang van zaken en van leer trekken tegen oudere, gevestigde auteurs.
Literatuur: R. Teeuwen, ‘Querelle des Anciens et des Modernes’ in W. van Peer & K. Dijkstra (red.), Sleutelwoorden, 1991, pp. 136-143. Literatuur: R. Marchal, La querelle des Anciens et des Modernes, 1997. Literatuur: J. Dejean, Ancients against Moderns: Culture Wars and the Making of a Fin de Siècle, 1997. Literatuur: M. Crépu, La confusion des lettres, 1999.